"Narada wojenna" (Bastet)

         Gdy Sobek zniknął, zabierając ze sobą Robina, ten mały chłopiec, - Carter - za którego Gwiazda się oddał Setowi w niewolę, wybuchł płaczem. Opierając się o moje ramiona, szlochał przerażony, cały czas wołając imię Claude’a. Ból w jego głosie sprawiał, że ja też płakałam. On naprawdę kochał tego chłopaka i nigdy nie kazałby mu się poświęcać, gdyby nie to, że był przerażony. Próbowałam go uspokoić, ale sama nie byłam w lepszym stanie. Miałam ochotę paść na kolana i więcej nie wstawać, ale jedno spojrzenie na Anubisa wystarczyło mi, żeby się opanować. Miał zaciętą, ale jednocześnie zaniepokojoną minę. Odetchnął głęboko i kazał Bacie otwierać portal do domu Jirou.

 - Dlaczego tam? - zdziwił się.

 - Bo to stamtąd Sobek miał neczeri. Zaatakował Thalię i Jirou.

         Blondyn zerknął na mnie porozumiewawczo i oboje spojrzeliśmy na Cartera.

 - An, nie możemy go zostawić - powiedział z żalem. Szakal przeniósł wzrok na chłopca i skinął głową.

 - Nie zostawimy - zapewnił go, biorąc Cartera na ręce. Wyglądało to słodko, ale nie odważyłam się odezwać. - Zabierzemy go do mamy Jirou, tam się nim zaopiekują.

 - Oby tylko im się nic nie stało, kiedy Sobek ukradł im neczeri - mruknął Bata, skupiając się na portalu. Kiedy tylko piaskowe koło się pojawiło weszłam jako pierwsza, a chłopcy za mną.

         Stanęliśmy na środku salonu w małym mieszkaniu. Rozejrzałam się: kanapa, stolik do kawy, miękki fotel i kilka regałów z książkami. W pokoiku siedziały trzy osoby: Thalia, Jirou oraz kobieta, która musiała być jego mamą. Mieli totalnie zszokowane miny, jak się przed nimi pojawiłam, a dzieciaki się zerwały. Rudy wyciągnął różdżkę gotów do ataku, a potem pojawili się Bata oraz Anubis z Carterem. Szakal ledwo zdążył go odstawić i już po ułamku sekundy Thalia zawiesiła mu się na szyi, przyciskając swoje usta do jego. Chwilę wszyscy patrzyliśmy na nich w ciszy, zaskoczeni tym, co zrobiła. W następnej chwili Jirou, ja i Bata wybuchliśmy śmiechem, Carter otarł łzy, a mama rudego uśmiechnęła się do niego i podała mu chusteczkę do nosa. Thalia dopiero po paru minutach całowania Anubisa, ocknęła się i cofnęła czerwona na twarzy jak piwonia. An stał tylko z rozchylonymi ze zdziwienia wargami, przyglądając jej się pytająco spod lekko uniesionych brwi. Spuściła głowę, żeby loki zasłoniły jej policzki i bąknęła cicho jakieś “Przepraszam”.

 - No, nareszcie jesteście - powiedział Jirou, przerywając śmiech i ratując Thalię od kłopotliwych pytań. - Wyglądacie okropnie, więc może najpierw się odświeżycie i prześpicie, jeśli chcecie, a za parę godzin przy posiłku sobie pogadamy, co?

 - Wanna, czyste ciuchy i ciepłe łóżko! - zawołałam z radością. - Ludzie, chwalcie bogów, mogę odpocząć.

         Anubis spojrzał na mnie krytycznie, ale pokiwał głową.

 - Przyda nam się odpoczynek - stwierdził, unikając wzroku Thalii. - Jeśli oczywiście nie ma pani nic przeciwko trójce rozkapryszonych bogów w domu - zwrócił się do pani Galer, która podniosła się powoli z kanapy, posyłając mu złośliwy uśmiech. W kącikach jej oczu pojawiły się zmarszczki.

 - Anubisie, jeśli myślisz, że nie ugościłabym was, po tym co przeszliście, musiałabym być okrutnikiem - oświadczyła, obejmując wyszczerzonego Batę ramieniem. - Thalio, zabierz Bastet na piętro i pokaż jej, gdzie co jest, a ty Jirou zaopiekuj się małym przyjacielem. Chciałabym zapytać o coś chłopców.

         Oboje skinęli głowami i natychmiast zajęli się rozkazami. Jirou wziął Cartera za rękę i wyprowadził go z pokoju, a Thalia wyglądała na przeszczęśliwą, że może Anubisowi zejść z oczu. Jak najszybciej ruszyła na schody, a ja za nią. Gdzieś na czwartym stopniu spojrzała na mnie z uśmiechem i zapytała, czy bardzo jestem zmęczona, czy też możemy chwilę porozmawiać przed snem. Pod drzwiami łazienki stwierdziłam, że na kilka pytań mogę odpowiedzieć tylko pod warunkiem, że ona też mi coś powie. Zawarłyśmy umowę, pokazała mi drogę do sypialni i tam poszła, a ja weszłam do niewielkiej łazienki, w której była kabina prysznicowa, sedes, umywalka i szafka na kosmetyki. Białe ręczniki wisiały na wieszaku przymocowanym do drzwi. Odkręciłam gorącą wodę, zrzuciłam ubłocone ubrania na podłogę i weszłam pod parujący strumień. Natychmiast zaczęłam mruczeć ze szczęścia. To dziwne, ale normalnie za wodą nie przepadam, za to jak tylko mam okazję na prysznic czy ciepłą kąpiel, to biegnę szybciej niż światło. Sięgnęłam po pierwszy z brzegu żel pod prysznic o zapachu róży i tyle go zużyłam, że stałam przez kilka minut cała w różowo-białej pianie, napawając się aromatem i dopiero jak zrobiło mi się od niego słabo, spłukałam żel i wyszłam spod prysznica. Wytarłam się puszystym ręcznikiem, a potem zauważyłam na sedesie wyciągniętą pomarańczową koszulkę z krótkim rękawem i szare dresy. Thalia musiała tu wejść, żeby mi je dać i zabrać moje stare trykoty, o których braku dowiedziałam się po sekundzie od spojrzenia na piżamę. Założyłam ją i zaczęłam w myślach chwalić Ra za coś takiego jak czyste ciuchy. Wyszłam z łazienki, unikając o milimetr zderzenia z roześmianym Batą. Zapytałam go, co go tak strasznie bawi, a on pokazał mi język i zamknął się za drzwiami, zostawiając mnie z zapewne bardzo ciekawą miną. Po paru sekundach wzruszyłam ramionami i poszłam do sypialni, w której czekało na mnie łóżeczko. Rzuciłam się na mięciutki materac tak gwałtownie, że sprężyny skrzypnęły, a Thalia siedząca na podłodze podskoczyła. Lekkim kopniakiem zatrzasnęła drzwi, żeby nikt nam nie przeszkadzał i spojrzała na mnie poważnym wzrokiem. Usiadłam po turecku, dając jej do zrozumienia, że czekam na pytania. Od razu przeszła do sedna.

 - Czy Anubis coś o mnie mówił? - wypaliła, rumieniąc się lekko. Milczałam chwilę, próbując wyczaić, czy przypadkiem, jakiś wścibski blondas nas nie podsłuchuje. Nic nie usłyszałam.

 - Z tego co pamiętam, to chyba nie - zmarkotniała, kiedy to powiedziałam, więc szybko się poprawiłam. - To znaczy, wiesz, nie przy mnie. Był taki moment, że się rozdzieliliśmy, albo że poszedł na spacer bez nas, nie? Może nic nie mówił, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że myślał.

 - Dzięki, Bastet - posłała mi smutny uśmiech i przeniosła się na łóżko. - W sumie tylko o to chciałam cię zapytać, więc teraz ty możesz pytać.

         Zastanowiłam się chwilę.

 - Dobra. Mama Jirou powiedziała “po tym, co przeszliście”, czy to znaczy, że wiecie, co nam się przydarzyło?

 - Nie do końca - uznała. - Mniej więcej wiemy, co spotkało Anubisa. Między nim a Jirou wytworzyło się łącze empatyczne, dzięki któremu rudy może mieć jaki taki wgląd na to, co dzieje się z Anem. Na przykład wiemy, że był w tym dziwnym więzieniu, a potem go uwolniliście. To były tylko przebłyski, ale zdajemy sobie sprawę, że mogło wam być ciężko.

         Cały czas patrzyła na mnie z uwagą, jakby się o mnie martwiła.

 - Dobra, załóżmy, że kapuję - powiedziałam w końcu. - Ty tutaj śpisz?

 - Od kilku dni - mruknęła, odwracając wzrok. - Mama Jirou twierdzi, że tu jestem bezpieczniejsza niż w domu.

 - Po ataku Sobka kazała ci się przeprowadzić? - zgadłam, a ona skinęła głową.

 - Opowiemy wam o tym za kilka godzin, a teraz już idź spać, bo wyglądasz jakbyś miała zaraz zemdleć - uśmiechnęła się wreszcie, wstając z materaca. Wyszła z pokoju, zostawiając mnie samą. Opadłam na poduszkę i prawie natychmiast zmorzył mnie sen.

         Byłam sama na skraju urwiska i patrzyłam w dół na fale, obijające się o skały. Woda była czarna, a nade mną świeciły gwiazdy i księżyc. Wyglądał jakby się do mnie uśmiechał. Stary Chonsu był naprawdę najbardziej złośliwym bogiem, jakiego miałam nieszczęście spotkać. Chociaż z Akerem mógłby o pierwsze miejsce konkurować. Zerwał się niespokojny wiatr, targając mi włosy i odbierając dech w piersiach. Po chwili niebo przecięła błyskawica i uderzyła w powierzchnię wody. W słabym świetle szalejących piorunów, dostrzegłam unoszące się w powietrzu postacie. Rozpoznałam boginię Nut, a reszta wyglądała różnie: niektóre były niskie i miały młode twarze, inne wręcz przeciwnie. Wszystkie miały wściekle czerwone oczy, poza jedną, która miała oczy jak osoba heterochromią (czyli, że jedno oko miała złote, a drugie lazurowe). Nie było opcji, żebym go nie rozpoznała. To był Robin, przerażony i jednocześnie smutny. Miną przypominał winowajcę. Nut patrzyła na niego groźnie.

 - Robinie, nadszedł twój czas - oznajmiła głosem, od którego zadrżałam z zimna.

 - Nie, pani. Błagam, nie - jęknął zrozpaczony. Gwiazdy wokół niego wydały z siebie zbiorowy syk, więc się cofnął i uciszył. Przez powietrze przebił się dźwięk anielskiej trąby. Zahuczało mi w uszach, woda wzburzyła się jeszcze bardziej.

 - Gwiazdo Apokalipsy! Gwiazdo Piołun! Zadął trzeci anioł, czas na ciebie!

         Robin próbował złapać równowagę, ale niebo pod nim się zapadło i runął prosto w morską głębinę. W miejscu, gdzie zniknął pojawiła się niewielka wysepka porośnięta piołunem.

         Otworzyłam oczy i znowu znalazłam się w łóżku w pokoju Thalii. Przypomniałam sobie jak Set nazwał Robina “Gwiazdą Apokalipsy”, ale wtedy nie brałam pod uwagę, że on naprawdę może być Piołunem. Myślałam, że to tylko aluzja to jego destrukcyjnych zapędów. Usiadłam na skraju łóżka, myśląc o swoim śnie. Muszę opowiedzieć go Anubisowi.

         Wyszłam z pokoju i już na schodach czułam słodki zapach placków jabłkowych. Weszłam do kuchni, gdzie wszyscy już siedzieli przy okrągłym stoliku i rozmawiali o ocenach Thalii i Jirou. Nie powiem: nieźle się zdziwiłam, słysząc taką normalną rozmowę w czasie, kiedy los świata i życie Akera wisiały na włosku.

 - Wreszcie się obudziłaś - zaśmiał się Bata, poklepując dłonią krzesło obok siebie. Usiadłam, lustrując go wzrokiem: miał mokre potargane włosy, białą koszulę i dżinsy. Wyglądał nienormalnie zwyczajnie. Sięgnęłam po placek, zerkając na Thalię i Anubisa, siedzących obok siebie. Przypadek, czy ktoś jest na tyle wredny, żeby ich tak usadzić? Carter wyglądał o wiele lepiej niż wczoraj, ale i tak był smutny.

 - A czemu miałabym się nie obudzić? - spytałam obojętnie.

 - Bo próbowaliśmy godzinę temu i nic. Spałaś jak kłoda - wyjaśnił Jirou z uśmiechem. Wzruszyłam ramionami, stwierdzając, że na razie nic nie powiem o swoim śnie.

 - To nieważne - oświadczył Anubis spokojnym głosem. Zaciekawiło mnie, że miał na nosie kilka jasnych piegów. Zazwyczaj nie było ich widać: tylko jak się czymś stresował, a mało było takich rzeczy. - Skoro już jesteś, możemy posłuchać o wizycie Sobka.

 - Nie ma co opowiadać - mruknęła nieśmiało Thalia. Spojrzał na nią zaskoczony, jakby do tej pory się przy nim nie odzywała, albo jakby do tej pory nigdy nie była nieśmiała. Obie wersje były tak samo możliwe. Zerknęła na niego i chyba to zdziwienie ją zirytowało. - No, co chcesz?

 - Nic - powiedział szybko, odwracając wzrok.

 - A mnie oprócz tego, że Sobek tu był, zastanawia, dlaczego neczeri tu był - wtrącił Bata, odsuwając od siebie talerz. - I skąd, Anubisie, wiedziałeś, że właśnie im Sobek ukradł nóż, skoro zabrali ci go żołnierze Seta?

 - Neczeri pojawił mi się przed nosem na biologii - wyjaśnił Jirou. - Nie wiem, skąd się wziął, ani dlaczego właśnie do mnie się przeniósł, ale tak było.

 - A to łączy się z twoim drugim pytaniem, Bata - odparł Szakal. - Wiedziałem, że Sobek tu był, ponieważ jestem empatycznie połączony z Jirou i wyczułem, że ma neczeri. A potem Pan Krokodyl pojawił się z nim przed nami, więc natychmiast dotarło do mnie, że ich napadł.

 - Dobra, nie mam więcej pytań.

 - Tego samego dnia, jak wracaliśmy do domu po lekcjach, na drodze stanął nam Sobek - westchnęła Thalia. - Jirou prosił mnie, żebym pilnowała ostrza, skoro on ma lotos. Obślizgły gadzina nas zaatakował tak szybko, że nawet się nie zorientowaliśmy, kiedy leżeliśmy nieprzytomni na ulicy. Obudziliśmy się, a neczeri już nie było. Ot, cała opowieść.

         Z tym radosnym akcentem zamilkła, pozostawiając we mnie jeszcze większą nienawiść do gadów. Nagle Carter nieśmiało podniósł rękę. Bata spojrzał na niego z uśmiechem i udzielił mu głosu.

 - Czy Robin będzie bezpieczny z Sobkiem? - zapytał zmartwiony. Wyglądało na to, że możliwości ataku krokodyla go przerażały. Zrobiło mi się go żal. Wyciągnęłam rękę i ujęłam jego dłoń.

 - Robin jest sprytny, poradzi sobie - zapewniłam go, patrząc na chłopaków wyczekująco, żeby mnie poparli. Bata natychmiast gorliwie pokiwał głową, bo wiedział, jak ostre potrafią być moje pazurki, kiedy się zirytuję, ale Anubis na nieszczęście nie był tak uległy.

 - No, nie jestem pewien, Bastet - mruknął zdenerwowany. Założyłabym się o stówę, że zrobił się czerwony, jak Thalia opowiadała o tym, że Sobek ją zaatakował. - Miałem tej nocy dziwny sen. Wydaje mi się, że to mogła być równie dobrze przyszłość jak i przeszłość, ale Robin tam zginął. I to właśnie zabity przez Sobka.

         Carter wzdrygnął się, a jego oczy zapełniły się łzami. Usiłował się nie popłakać. Spiorunowałam Anubisa spojrzeniem.

 - Też miałam sen - powiedziałam. - Ale mój na pewno był w przeszłości.

 - Mów - poprosił Jirou, więc odetchnęłam i opowiedziałam im wszystko, co widziałam.

         Po moich słowach zapadła cisza, którą przerwał dopiero Anubis, rozkazując rudemu przynieść Biblię. To był najdziwniejszy rozkaz, jaki usłyszałam z ust egipskiego boga.